یک دریا پر از رویا!‏

یک دریا پر از رویا!‏

آیا رویای انتقال آب خزر به سمنان ‏به واقعیت می پیوندد؟! ‏

 به قلم وحید حاج سعیدی

 مسئله آب و یا به بیانی «مشکل کم آبی » در سال های اخیر یکی از چالشی ‏ترین موضوعاتی است که به جهت درجه اهمیت و جایگاه اقتصادی آن ‏بخش های متعددی را درگیر خود می کند ، مشکلی که برای حل آن راه ‏حل های متعددی وجود دارد .‏

زمانی که کشور هلند با بحران کم آبی مواجه شد، دانشگاهیان هلند موظف ‏شدند تمامی پایان نامه های خود را در راستای حل معضل کم آبی و ‏خشکسالی متمرکز کنند و این مختص رشته های کشاورزی و باغی نبود. ‏بلکه همه رشته های دانشگاهی با ارائه راهکار های فنی، فرهنگی، ‏اقتصادی، مکانیکی و ... دست به دست هم دادند تا این مشکل در بازه ‏زمانی چند ساله زمانی حل شد.‏

اما در کشور ما که عمدتاً دانشگاه را کارخانه تولید مدرک می دانیم خبری ‏از ارائه راهکار برای خروج از بحران نیست و سعی می کنیم با راهکارهای ‏سوفسطایی مشکل را حل کنیم. در حال حاضر نیز رویای انتقال آب دریای ‏خزر به سمنان یکی از راهکارهای سوفسطایی است که روحانی وعده ‏تحقق آن را به سمنانیان داده است. هر چند در دوره احمدی نژاد نیز این ‏طرح به گونه ای دیگر رقم خورده بود و قرار بود سالانه 500 میلیون متر ‏مکعب آب خزر در قالب بزرگ‌ترین طرح استفاده از آب‌های غیرمتعارف ‏در خاورمیانه‎ ‎‏ به سمنان محقق شود! ‏

البته به نظر مشکل از خود دریاست که پر از رویاهای رنگارنگ است تا ‏جایی که کشورهای حاشیه این دریا نیز در سر رویاهای مختلف می ‏پرورانند که فقط جناب ظریف از میزان و مختصات آن رویاها خبر دارد! ‏

در خاتمه ذکر این نکته ضروری است اجرای طرح های بزرگ و چند ‏جانبه نیاز به مطالعات گسترده و علمی دارد و  برهم زدن اکو سیستم یک ‏منطقه به منظور احیای یک منطقه دیگر چندان با مزاج طبیعت سازگار ‏نیست و ممکن است همان بلایی که سر دریاچه ارومیه و سایر تالاب های ‏کشور آمد، سر دریای خزر هم بیاید. ‏

طبق اعلام سازمان ملل تنها 3 درصد از آب موجود در کل جهان قابل ‏شرب است و باقی‌مانده، آب‌شور و غیرقابل‌شرب است. سهم ایران از این ‏منابع در سطح پایین‌تری قرار دارد و تنها 0.3 درصد است، درحالی که ‏یک ‌درصد از جمعیت جهان در ایران زندگی می‌کنند. با توجه به بالا ‏بودن متوسط دما در ایران از مجموع 413 میلیارد مترمکعب بارندگی ‏سالانه در کشور 66‌ درصد آن پیش از رسیدن به رودخانه‌ها تبخیر ‏می‌شود‎. ‎

شاید بازنگری جدی در سیاست های رشد و توزیع جغرافیایی جمعیت ، ‏مرفه سازی کشاورزان و جوامع روستایی با اعطای امتیازات بیشتر و سرمایه ‏گذاری در بخش کشاورزی به منظور افزایش بهره وری اقتصادی از طریق ‏مدرنیزه کردن این بخش ، بازبینی الگوهای کشت در سراسر کشور با در ‏نظر گرفتن امنیت غذایی ملی و بر اساس میزان دسترسی به منابع منطقه ای ‏و بهره وری اقتصادی بهتر از طرح هایی نظیر انتقال آب دریای خزر و ‏طرح های مشابه باشد‎ . ‎با طبیعت کمی مهربانانه تر و غیر رویایی برخورد ‏کنیم...‏