رستاخیز تنبلی!

رستاخیز تنبلی!

به قلم وحید حاج سعیدی

امروز اگر ریا نباشد، قصد داریم افشاگری کنیم. البته نه در خصوص اختلاس های میلیاردی صندوق ذخیره فرهنگیان، زمین خواری، کوه خواری، جنگل خواری، دریا خواری، بیابان خواری، ویژه خواری، موقوفه خواری، ( نفسم گرفت....)، حقوق های نجومی، قراردادهای محرمانه نفتی و خودرویی و ... چرا که پرونده های مربوط به موارد ذکر شده از رمان چند جلدی برادران کارامازوف هم بیشتر شده است و فقط روخوانی آنها چند سالی طول می کشد! حقیقت امر این است که نیاکان، اسلاف و حتی والدین خودمان از سده های دور همواره بر این باور بوده و هستند که « تنبلی» عادت نکوهیده و ناپسندی است و برای اثبات آن نیز از اسناد منظوم و منثور بهره می جستند و از حکمت شعرا و نویسندگان بزرگ مایه می گذاشتند. سند منظوم: « تو کتابا نوشته / تنبلی کار زشته» یا این عبارت که « به آدم تنبل فرمان بده هزار نصیحت پدرانه بشنو.» و قس علی هذا ... در واقع این چنین در ذهن ما فرو کرده اند که «به جان کندن آید برون زر ز سنگ» و راه میانبری هم وجود ندارد. شوربختانه برای هر کدام از ادعاهای خود در خصوص تقبیح تنبلی یک سند محکم و مستدل جداگانه رو می کردند. فی المثل اگر کسی می خواست منکر رابطه تنبلی و حمالی شود بلافاصله این بیت را از خدا بیامرز ملک الشعرای بهار که فرموده « تنبلی عاقبتش حمالی ست . . . گفت: این بر همه مردم حالی ست» چنان وسط پیشانی اش می کوبیدند که طرف تا چند روز به دیوار سلام می کرد! به واقع اگر بخواهیم اشعار، ضرب المثل ها، داستان ها و جملات حکیمانه بزرگان را در خصوص نکوهیدن تنبلی گرد آوری کنیم مثنوی 70 بند کاغذ 80 گرمی اندونزی می شود! بماند که در سال های اخیر هم به اندازه کافی کاریکاتور، کمیک استریپ، فیلم کوتاه 8 میلی متری، فیلم داستانی، فیلم سینمایی، سریال، پویا نمایی، برنامه تلویزیونی طنز و جدی و ... راجع به مقوله تنبلی تولید و پخش شد و اینچنین در اذهان ما تداعی شد که تنبلی در زمره یکی از منفور ترین و مذموم ترین عادات بشری است. غافل از اینکه این رویه و رویکرد در طول قرن های متمادی صدمات جبران ناپذیری به نوع بشریت و آینده ساکنان زمین وارد کرده است. اخیراً دانشمندان به این نتیجه رسیده اند که راه حل های مبتکرانه و بینش خیره کننده زمانی به فکر انسان می رسد که مغز در حال استراحت است. بر طبق نتایج پژوهش های دانشگاه « برگن» نروژ، ارتباط اعتیاد به کار زیاد و اختلالات روانی به اثبات رسیده است. این تحقیقات نشان می دهد که افراد معتاد به کار اغلب از بیماری های روانی، دلهره  و کشش به افسردگی و خشونت بی دلیل و حتی خود کشی رنج می برند.( به نقل از جراید)

ملاحظه فرمودید. البته بخش اعظم این گرفتاری ها از گور ژاپنی ها بلند می شود که مرگ در اثر کار زیاد ( کاروسی) را مقدس می دانند تا جایی که این واژه به لغت های بین المللی افزوده شده است. با این وجود خدا را شکر با همه تبلیغات گسترده ای که در مذمت تنبلی صورت گرفته است مردم هوشیار و همیشه در صحنه ما وقعی به آن ننهاده اند و ممکن است کسی از تنبلی مرده باشد ولی کسی از کار زیاد نمرده است. قدیم ملت آب خوردن را از چشمه می آوردند ولی امروز سر سفره کسی مسئولیت پر کردن پارچ خالی را به عهده نمی گیرد!  علی ای حال تحقیقات اخیر زنگ خطر جدی را برای بشریت به صدا در آورده است و باید در زمینه اشاعه فرهنگ تنبلی و بالا بردن ضریب نفوذ آن به ویژه در نسل جوان ، تلاشی همه جانبه و ملی آغاز کرد. کار هم با تشکیل کمپین، لابی، تروئیکا، گروه، کانال، فراکسیون، آبستراکسیون و این قبیل جنگولک بازی ها پیش نمی رود و به یک «رستاخیر تنبلی» نیاز داریم! شاید فردا دیر باشد. به هوش...