ظالع وارون

طالع وارون ما و جای پای محکم عده ای؟

چند روز قبل که تیم ملی فوتبال ما با تیم فوتبال کره جنوبی در حال زور آزمایی بود ما داشتیم به علوم و معارف بی شماری که در اکابر معروف دنیا و نزد اساتید گرانقدری چون قمپز میرزای ترمذی و خشمت مال نیشابوری و ... تلمذ کردیم، می اندیشیدیم و یادی از گذشته و افاضات علمی و نظریات سوفسطایی مان کردیم. اما وقتی رویکرد این سال ها را با طالع برخی دوستان قیاس کردیم،  به فراست متوجه شدیم « تا بدانجا رسید دانش من که بدانم همی که نادانم!» والله به خدا ... حتماً از خودتان می پرسید چه شده است که ما این اِهن و تُلوپ و با تسلط به این همه علوم و معارف ارضی و سماوی و بحری و داشتن صبغه طولانی در ارائه نظرات کارشناسی راهگشا و فلک فرسا در باب مسائل کلان ملی و حتی فرا ملی که - بعضاً در مجامع بین المللی سر و صدا به راه انداخته است - امروز از موضع درماندگی و ناتوانی و نادانی حرف می زنیم!؟ خود ما هم درشگفتیم و متوجه نشدیم چه به سر ما آمده است؟ سواد ما نم کشیده است؟ علوم جهانی در حال پوست انداختن هستند؟ علوم جدید از ما جلو زده اند یا ما با علوم قبلی در حال در جا زدن و بکسواد کردن هستیم؟ کسی نظریه جدیدی رو کرده است و به ما زنگ نزده است؟ بالاخره اگر کسی نظریه جدیدی هم ارائه کند باید به اطلاع چهار نفر مثل ما برساند و نظر ما را جویا شود!؟ قرارداد نفتی و خودرویی که نیست، محرمانه باشد! نظریه علمی است.  

اما ماجرا از این قرار است که ما شخصاً طالع چندان درست و حسابی و رو براهی نداریم. فی الواقع «طالع وارون ما از بس به پستی مایل است . . .  پا اگر بر سنگ بگذاریم در گل می رود» و باقی ماجرا...  ولی آن سوی میدان برخی از دوستان و مسئولان در ولایت ما چنان طالع و جای پای محکم و اسطقس داری دارند که اگر پست یا منصبی را تصاحب کنند گویی ذوب در آن پست می شوند و به این راحتی نمی توان آنها را از صندلی چسبدارشان جدا کرد و با وجود تغییر کابینه، نماینده ، رئیس جمهور، وزرا، مدیران کل و ... هیچ خللی در روند تکیه دادن آنها به صندلی ریاست شان وارد نمی شود و سال های سال مردم از فیوضات وجودی شان بهره مند می شوند! رئیس جمهور مملکت با چند ده میلیون رای هر چهار سال یک بار عوض می شود، اما این دوستان سال های سال ردای خدمت را از دوش بر نمی دارند! البته این جا پاهای محکم تنها در سیاست خلاصه نمی شوند بلکه در امر ورزش هم مصادیق بی شماری دارند. البته منظور از جای پای محکم تکل خشن نیست بلکه عضویت در یک تیم یا فدراسیون به صورت علی الدوام است. طرف بعد از قهرمانی با تیم مدرسه راهنمایی ولایت شان در مسابقات فوتبال چهار جانبه هیچ قهرمانی و مقام قابل توجه دیگری در فوتبال این مملکت کسب نکرده و در دوران بازیگری هم مثل خدا بیامرز مارکوپولو بین تیم های عربی و دسته چندم اروپایی در حال نقل و مکان بوده ولی الان بازیکن فیکس تیم ملی یک مملکت شده و سر پیری تازه بازو بنده کاپیتانی را هم به ایشان هبه کرده اند! حال اینکه چطور این بزرگواران جای پایشان را اینگونه محکم می کنند بر ما پوشیده است. در ثانی قرار نیست که ما به همه سوالات ذهن جستجو گر شما پاسخ دهیم. اگر می خواهید از راز آنها سر در بیاورید از خودشان سوال کنید! بیل که به کمرتان نخورده است!