قهرمانی با طعم ماسه!

در چند روز اخیر که والیبالیست ها و بچه های فوتبال ساحلی با کمترین امکانات بزرگان دنیا را به زانو در آوردند و دل ملت را حسابی شاد کردند، جای یک دست مریزاد تپل و خدا قوت اساسی خالی است. ما که شخصاً  از بس جیغ و داد کردیم و عرق بید مشک به روتون، هوار کشیدیم خروسک گرفتیم. اما هنوز مسابقات تمام نشده بود، جناب آقای فوتبال، آب پاکی را روی دست بچه ها ریخت و گفت از جایزه خبری نیست! البته این که برای سایر رشته ها از جایزه خبری نیست، تعجبی ندارد. وقتی پول بیت المال را صرف دعوت از آقای مافیای فوتبال و بازی برگزار کردن با پیر و پاتال های آ ث میلان می کنیم، معلوم که کفگیر به ته دیگ می خورد و چیزی برای قمپز در کردن هم باقی نمی ماند چه برسد به اعطای جایزه. اما وقتی تیم ملی فوتبال با یک لشکر لژیونر و بازیکن لیگ های معتبر دنیا، تیم درجه سه آسیا یعنی لبنان را می برد، تمام روزنامه ها و برنامه های ورزشی از هول پیتزا داخل فر می افتند و چنان ذوق می کنند که انگار برزیل را برده ایم! علی ای حال ضمن تبریک مجدد این قهرمانی و پیروزی ها چند پیشنهاد ارزشی و ورزشی در راستای تقویت ورزش جامعه(!) ارائه می شود:

الف) پاداش به فوتبالیست ها: درست است که در این چند روز بچه های فوتبال ساحلی و والیبال افتخار آفرینی و قدرت نمایی کردند، ولی پیشنهاد می شود به منظور حفظ روحیه، ایجاد انگیزه و خدای ناکرده جلوگیری از سرخوردگی و برخوردن به تریج قبای بچه های فوتبال، بلافاصله یک جایزه نقدی تپل ( ترجیحاً به دلار) به بازیکنان تیم ملی فوتبال و کلیه کارمندان فدراسیون و عوامل تیم ملی فوتبال پرداخت شود! می ترسیم اگر این کار را انجام ندهیم مثل سری قبل قهر کنند و به هیچ خبرنگاری افتخار مصاحبه ندهند! ب) کمیته توجیه و تنویرافکار عمومی: از آنجایی که با چهار تا آبشار و چند تن وزنه بلند کردن و حتی مالیدن پوزه برخی تیم های مدعی دنیا به ماسه های ساحل خلیج همیشه فارس، افتخارات تیم ملی فوتبال در سایه و بازیکنان آن مورد انتقاد قرار می گیرند ، توصیه می شود کمیته ای تشکیل شود و افکار عمومی را متوجه این داستان کند که فوتبال خط قرمز ورزش این مملکت حساب می شود و بقیه رشته ها اگر قهرمان جهان هم شوند باید ... اصلاً ولش کن... بی خیال...