مبارزه با تکدی گری!

چند سالی است که برخی مسئولین ادارات مختلف از شهرداری و بهزیستی گرفته تا سایر نهاد های اجتماعی، پیله کرده اند به این جماعت سائل و به انحاء مختلف سعی در جمع کردن بساط اینان دارند که تا بحال توفیق چندانی نیز حاصل نکرده اند. به هر حال تا جایی که حافظه تاریخی حقیر و اطلاعات موجود در موتور های جستجوگر نشان می دهد گدایی ریشه در ته اعماق تاریخ دارد و بزرگانی چون عباس دَوس از گدایان مشهور عرب و نوادر صنعت گدایی - که مرحوم دهخدا نیز بر صحت وجود چنین افرادی صحه گذارده است- از پیش قراولان این صنعت بوده اند که حتی شورای شهر و اداره کل امور آسیب دیدگان اجتماعی بهزیستی وقت هم یارای مبارزه با ایشان را نداشتند! البته علت رونق گدایی در گذشته، برابری این صنعت با پادشاهی ذکر شده و عده ای از شعرا نیز لی لی به لالای آنها گذاشته اند که کار به اینجا کشیده است:« کاندر این کشور گدایی رشک سلطانی بود» و یا«ترک گدایی مکن که گنج بیابی» و قس علی هذا... بنابراین مبارزه با این جماعت به سادگی مبارزه با ریز گرد ها و آلودگی هوای تهران نیست که با مالچ پاشی کویر و عرضه بنزین یورو چهار حل شود و پی کارش برود! اما به منظور جلوگیری از توسعه این صنعت نه چندان نوپا هر از گاهی طرح های ضربتی در خصوص مبارزه با تکدی گری آغاز می شود و بعد از جمع آوری گدایان با پرداخت جریمه آزاد می شوند تا جایی که برخی از آنها تا کنون بیش از 15 بار دستگیر و آزاد شده اند.( جام جم – 30 خرداد 92) در همین راستا نیز چند پیشنهاد اساسی ارائه می کنیم شاید در این میانه یکی کارگر شود.( شاید هم کارمند یا بازاری شود!) الف) برگزاری آزمون: در این دوره زمانه برای کارگری هم آزمون می گیرند و فنی و حرفه ای مدرک صادر می کند. توصیه می شود همانند زمان های گذشته که تنبل ها را با شیوه های مختلف شناسایی می کردند، نیازمندان واقعی جامعه شناسایی و مثل کشور ایتالیا برایشان کارت شناسایی صادر شود. ب) کاور مخصوص: پیشنهاد می شد نوعی کاور مخصوص برای گدایان واقعی طراحی شود تا مردم فقط به نیازمندان واقعی کمک کنند.
ج) توجیه مردم: به مردم توصیه کنیم که به هر گدایی کمک نکنند و به قول عطار «وابسته دام هر گدایی نشوند» و به مستحق واقعی کمک کنند یا صدقه شان را در صندوق های کمیته امداد بیندازند.