جوالدوز انتخاباتی به خودمان!

چند وقتی است تا با خودمان خلوت می کنیم و سعی می کنیم که چهار خط مطلب به درد بخور بنویسیم، می بینیم که ای دل غافل انتخابات در پیش است و ما هنوز درگیر نرخ پسته و گوجه و حرکات موزون قیمت مرغ و تخم مرغ و قس علی هذا هستیم...  بعد کلاهمان را قاضی می کنیم که بالاخره از این نمد، ما را هم کلاهی است و وظیفه داریم این چهار خطی را که می نویسیم با وقایع اتفاقیه مملکت تناسب داشته باشد! اما چه کنیم که گاهی اوقات اوضاع چنان قاراشمیش می شود که خودمان هم در می مانیم چه بنویسیم و همان نوشتن یومیه مان را فراموش می کینم! می خواهیم از  نرخ بالای گوجه بنویسیم چغاله بادوم می شود کیلویی 27 هزار تومن؛ آلودگی و ریز گرد را می چسبیم، خودرو سازان یورو 4 و کیسه هوا را می پیچانند، قصد ورود به مقوله یارانه را داریم، گوشت آلوده هندی وارد کشور می شود؛ می خواهیم از قاچاق سوخت و در آمد 3600 میلیاردی این صنعت(!) بنویسیم، پراید می شود کیلویی 20 هزار تومان؛ ارزانی طلا را بهانه نوشتن می کنیم، مسکن گران می شود؛ از رانت خوار و زمین خوار می نویسیم، سر و کله موقوفه خوار پیدا می شود؛ می خواهیم از قطع وام جوانان به علت نداشتن اعتبار بنویسیم، می بینیم یک نفر اختلاس می کند به چه بزرگی از همین بانکهایی که اعتبار نداشتند؛ می خواهیم از قیمت افسار گسیخته کالاها بنویسیم، خبر نگار صدا و سیما میکروفنش را بر می دارد و از مردم در خصوص تعداد کشته های زلزله های 5/7 ریشتری می پرسد، فکر می کنم ایشان انتظار داشت مردم -از اینکه این زلزله خسارت جانی چندانی نداشت- باید از دولت تشکر می کردند!
الغرض فقط خواستیم به عرض برسانیم ما که نه سر پیاز هستیم و ته پیاز، نمی دانیم از چه بنویسیم و از کجا شروع کنیم! حالا دوستانی که قصد ورود به عرصه انتخابات را دارند و دائماً ائتلاف، کمپین، تروئیکا، لابی، لویی جرگه و ... تشکیل می دهند و هر روز به قول مرحوم گل آقا « یه دل میگه برو برو / یه دل میگه نرو نرو» سر می دهند، باید بدانند بدون تعارف مشکلات به مردم فشار آورده، فلذا لبخند و ژست و شعار تبلیغاتی نمی خواهند، مردم کار و تلاش انقلابی و صادقانه می خواهند. مثل اوایل انقلاب «اخلاص در عمل» و «وجدان کاری» می خواهند... فقط همین...