ادب مرد به ز مجلس اوست!

راستش را بخواهید این چند وقت از بس که از پسته و سکه و ارز و هوای آلوده و موش های پایتخت و شل کن سفت کن های بانک مرکزی و گرانی های فلک فرسای خودرو سازان شنیدیم و دیدیم و خواندیم و نوشتیم خسته شدیم. عجالتاً امروز قصد داریم درباره جایگاه والای «ادب و شئونات اخلاقی» افاضات کنیم. قرار نیست همیشه ادب را از بی ادبان بیاموزیم ، یک بار هم از طنز نویسان ادب یاد بگیریم! و اما اصل ماجرا ... از نظر ما هیچ فرقی بین مجلس و دولت نیست و هر دو خدمتگزار مردم هستند. بنابراین می توان گفت «ادب مرد به ز مجلس اوست» ظاهراً چند روز قبل یکی از نمایندگان محترم مجلس عنان از کف داده و الفاظی را در خصوص خبرنگاران بر زبان آورده که در شان یک نماینده مجلس از هم از نوع محترم نیست. ایشان فرموده اند: « درست است که همه کسانی که اینجا – صحن علنی مجلس هستند – خبر نگار هستند اما مثل اقشار مختلف که درون شان فاسد نیز وجود دارد برخی از آنها هرزه نگارند!» هر چند ما خبر نگار نیستیم ولی خدا وکیلی از سال 85 دنبال کارت خبرنگاری هستیم و خودمان را در رکاب دوستان خبر نگار و از ملازمان ایشان می بینیم و مراتب حمایت و جانبداری خودمان را از این قشر خدوم اعلام می داریم. علی ایحال با عنایت به اینکه از قدیم گفته اند « ادب آب حیات زندگانی است.» چند توصیه دوستانه به دوستان مجلسی و خبر نگار ارائه می کنیم: الف) اول اینکه بشر با تمام پیشرفتی که در علوم مختلف حاصل کرده ، قادر به شناسایی فساد افراد آن هم از روی ظاهرشان نیست. اینکه چطور این استاد بدون تجهیزات و با چشم غیر مسلح اقدام به شناسائی خبرنگاران فاسد کرده است، جای تامل است. بنابراین توصیه می شود در به کار بردن نوع ادبیات گفتاری و تعمیم آن دقت بیشتری صورت گیرد.
ب) توصیه بعدی به برخی خبرنگاران و همکاران آینده خودم است.برادر من قرار نیست شما هم هر چیزی که را هر جا دیدید رسانه ای کنید. گیریم چهار نفر در مجلس خمیازه کشیدند یا چهار تا پیامک و بلوتوث رد و بدل کردند. شما باید آن را در بوق و کرنا کنید؟ از قدیم گفته اند مجلس خانه ملت است. آدم در خانه اش هم نباید از دست خبرنگاران آرامش داشته باشد؟!