زمانی برای مستی پیامک ها!

لابد این جمله را همه تان بار ها و بار ها شنیده اید که «هنر نزد ایرانیان و بس» ولی خدا وکیلی اگر سامانه پیام کوتاه راه اندازی نمی شد و مخابرات به همان سود حاصله از عبارت کلیدی «خوب دیگه چه خبر؟!» در مکالمات روزمره بسنده می کرد ، «هنر پیامک نگاری» شکل می گرفت؟
امروزه ارسال پیامک در اسرع وقت و به همه نقاط کشور جزو عادات همه روزه مردم محسوب می شود تا جایی که ملت صبح زود ، گلاب به روتون قبل از هر کاری اول پیامک های خود را می خوانند و در طول روز هم اگر  نیم ساعت از اپراتور ها پیامک دریافت نکنند ، دلشوره می گیرند! هر چند رد و بدل کردن بسیاری از این پیامک ها برای ملت آب ندارد ولی برای مخابرات نان دارد!
البته این پیامک ها یاد آور خاطرات تلخ و شیرین زیادی هستند. از پیامک های روح افزای اعلام واریز سهمیه بنزین ، یارانه و حقوق گرفته تا پیامک های رعب آور و مخوف درخواست انصراف از دریافت یارانه ، خوشه بندی ، مسدودی حساب بانکی و قهر و آشتی ها « پیامک می زنی می گی که من گوشی رو بردارم / میگی خیلی پشیمونی ، میگی خیلی دوسـت دارم» و قس علی هذا القیاس...
در گذشته دور نیز رد و بدل کردن پیامک مرسوم بوده و جناب انوری چنین فرموده:« نفسی با نسیم بگشادم /  با دلش رمزکی فرو گفتم / به کف او پیامکی دادم / و بقیه داستان ... » ( انتظار ندارید که پیامک خصوصی جناب انوری را برایتان بازگو کنم.)
بماند که بعضی ها هم دیگر شورش را در آورده اند و ساخت پیامک از عطسه و سرفه شخصیت های اجتماعی یا مسخره کردن قومیت های ایرانی را دستور کار خود قرار داده اند و علی رغم اینکه ما طرفدار طنز و لبخند هستیم ، این پیامک های بی محتوا را قویاً تقبیح می کنیم. علی ایحال با عنایت به اینکه پیامک به بخشی از زندگی رسانه ای مردم تبدیل شده است ، پیشنهاد می شود ، اولاً دوستان مخابراتی زمان ارسال پیامک های تبلیغاتی از سوی شرکت های مختلف  نگاهی به ساعت خود بیندازند ، دوم اینکه بعضی عبارات و کلمات ناجور موجود در پیامک ها را مثل سایت های خاک بر سری فیلتر کنند ، سوم اینکه مخابرات بخشی از در آمد ناچیز و میلیاردی حاصل از پیامک ها و مکالمات را به ارسال چهار پیامک با محتوا و انجام کار فرهنگی اختصاص دهد. خدا وکیلی جای دوری نمی رود. عزت دوستان مستدام...