دریاچه ارومیه و خمیردندان!

یکی از رموز انسان های موفق داشتن جسارت در ایجاد تغییر است. حالا این تغییر ممکن است مربوط به قیافه و ظاهر طرف باشد یا تغییر در گردش ایام و اقلیم منطقه... در راستای پیشنهادات و شیرین کاری های برخی دوستان در حل معضلات زیست محیطی ، یکی از بزرگان اهل خِرد در خصوص حل کم آبی دریاچه ارومیه پیشنهادات سوفسطایی داده که دست عمو سیفی را از پشت بسته است. پرفسور پرویز کردوانی چهره ماندگار و پدر علم کویر شناسی در گرد همایی دانش آموختگان جغرافیای دانشگاه تهران :« به جای زنده نگه داشتن دریاچه ارومیه به زور آمپول ، بهتر است آن را نمک روبی کنیم تا اکو سیستم آبی منطقه دریاچه ارومیه به اکو سیستم خشکی و گیاهی تبدیل شود! باید از ورود آب حتی آب باران به این دریاچه جلوگیری کرد تا دریاچه کاملاً خشک شود. بعد نمک روبی صورت گیرد و سطح آن را تا ده سانتی متر با ماسه پوشانده شود و تخم گیاه بپاشیم تا ظرف 5 سال آینده به پارک ملی بزرگی تبدیل شود و 102 جزیره آن را نیز به جاذبه توریستی تبدیل شوند! در ضمن می توان از نمک حاصله که منبع غنی از کانی های ارزشمند است برای ساخت خمیر دندان استفاده کرد و مابقی را صادر کنیم!» ( جوان – 15 آبان 91)
در مورد خشک کردن دریای ارومیه ما شخصاً نظر خاصی نداریم ولی عمو سیفی از روزی که این خبر را شنیده با چالش های عمیق فلسفی مواجه شده و سوالات زیادی ذهن مشوش ایشان را پریشان کرده اند. اول اینکه نمک موجود در این دریاچه تقریباً 10 میلیارد تن است و اگر قرار باشد آنها با کامیون های 10 تنی جابجا کنیم و  هر کامیون 10 بار جابجا کند ، چیزی حدود 100 میلیون کامیون نیاز داریم!
در ضمن قدیمی ها می گفتند اول سوله اجاره کن ، بعد مناره را بدزد! اینکه این نمک ها را کجا می خواهند دپو کنند خیلی مهم است چون این نمک ها سرشار از مواد کانی ارزشمند هستند ؛ ممکن است مورد دستبرد قرار بگیرند و لزوم نگهبانی و حراست از آنها نیز مهم است! علی ایحال با عنایت به اینکه استاد پدر کویر شناسی مملکت است و دوست دارد همه جا کویر شود ، ترا به خدا راجع به مشکلات سایر دریاچه های مملکت چیزی به این بابا نگید چرا که  «گر سوی خشکی کنی با او سفر / بر نگردی جانب دریا دگر!»