داوری می کنم ، پس هستم!

ما نفهمیدیم چرا تا وقتی اسم هنر و هنر مند به میان می آید یک عده شاخک هایشان بلا نسبت عین پهپاد  به سمت پرده نقره ای و جعبه جادویی معطوف می شود. (تئاتر هم که بی خیال ؛ با این جارو برقی های جدید که دیگر خاکی روی صحنه نمانده که هنرمندان جدید بخوردند!) قابل توجه اینکه هنر در همه عرصه ها قابل بروز و حدوث است. مثلاً با داوری در جشنواره های هنری کشور هایی که قدمتشان از چنار های خیابان های شمیران کمتر است ولی روی شیوخ  90 سانتی شان از سنگ پاهای قزوین بیشتر و غلیظ تر است! بالاخره هنر هنرمند باید به منصه ظهور برسد. دولت این همه هزینه کرده ، هنر مند تربیت کرده ، سوبسید پرداخت کرده( اون موقع هنوز یارانه اختراع نشده بود) ، بنابراین هنر مند باید تمام داشته های فرهنگی اش را تمام و کمال بروز دهد. حالا اینجا نشد و قدرش را ندانستند ، دلیل نمی شود اعراب حاشیه نشین از هنر داوری سرکار خانم «نیکی کریمی» بی بهره بمانند! البته هنر ایشان تنها به داوری خلاصه نمی شود چرا که ایشان در جشنواره ای داوری می کند که گردانندگانش از همان قماش آدم هایی هستند که در جشن های بالماسکه و هالووین و ... حضور مستمر و چشمگیر! دارند بنابراین صلاح نیست که سرکار خانم با لباس های ضد حقوق بشری! در این جشنواره شرکت کند. بنابراین لزوم داشتن یک پوشش مناسب و شفاف! در حد یک زن روشن فکر و فمنیست ضروری می نماید. ناگفته نماند این دریای هنر در این جشنواره تنها نبوده و هنرمند دیگری - از همان طیفی که سلحشور آنها را با ادبیات سزاوارانه ای نواخته است - او را همراهی کرده است. همانی که قبلاً لباس هایش را به جمعیت طرفداران فمنیسم شفافیت! اهدا کرده بود آن هم در برابر لنز هایی دوربین های ترقی و پیشرفت و حراج عکس های خاک برسری اش نیز بر عهده مجله فیگارو بود!
علی ایحال با توجه به اینکه هنر مندان روحیه لطیفی دارند و هر گونه بی مهری به آنها باعث خشک شدن چشمه هنر  در این قبیله می شود ، ضرورت تدوین سند ملی حمایت از هنرمندانی که عِرق ملی شان گاهاً سر ریز می شود ، احساس می شود و شایسته است با برنامه های منطبق و سازگار با روحیه لطیف این قشر ، مانع آوارگی فرهنگی این سرمایه های ملی شویم!