هجرت ورزشی!

در این برهه از زمان که ورزش مملکت در گرو شرف و غیرت جوانانی است که به خاطر عرق به دیارشان روی ساق پایشان عکس الاغ خالکوبی می کنند و با دستمزدهای میلیاردی برای مردم شادی! خلق می کنند ، هر گونه اهمال و سستی در پرداختن به مسائل این این بزرگواران ، لطمات جبران ناپذیری بر پیکر ورزش این مملکت وارد خواهد کرد و در روحیه حساس این دلاوران را خدشه دار می کند. شب زنده دارانی که به زعم مربیانشان در این شب زنده داری ها دعا نمی خوانند ، واقعاً لایق این همه تعریف و تمجید و ستایش هستند. از فوتبالی که دیگر از کجراهه خارج شده و عملاً وارد بیراهه شده است بیش از این انتظار نمی رود. به راستی خروجی فوتبال ایران را چگونه با هزینه های میلیاردی قیاس می کنند؟خروجی فوتبال در پشت درب های بسته ای تعیین می شود که صد البته به تنها چیزی که در آنجا اندیشه نمی شود پشتوانه سازی برای  ورزش و فوتبال و زیر ساخت های فیزیکی و نفری است. اصلاً خروجی فوتبال ما چیست؟
انتظار مردم و مسئولین از یک لیگ 800 میلیاردی چیست؟ آیا نباید بین ورزش و اخلاق رابطه وجود داشته باشد؟ آیا واقعاً چون ورزش به زعم آقایان حرفه ای شده ، باید اخلاق قربانی شود؟ به راستی آیا کسانی که کمی – فقط کمی – به اصول و قواعد اخلاق خانوادگی پایبند هستند ، فرزندان خود را به ورزشگاه ها می برند؟ البته نگرانی مسئولین آلودگی جو ورزشگاه ها نیست ، بلکه نگرانی آقایان از گزارش AFC است که از کاهش میزان تماشاگران در سال های اخیر خبر می دهد. چرا که این فاکتور( تماشاگر زیاد) در کسب چهار سهمیه آسیا و انتخاب فدراسیون به عنوان فدراسیون برتر نقش کلیدی دارد. فوتبالی که از رسیدن به جام جهانی محروم است ، در بازیهای آسیایی و جام ملت های آسیا هم ناکام است. تیم امید هم که با شاهکار و تردستی آقایان نابود شد. به راستی مردم با چه انگیزه ای به ورزشگاه ها بروند؟ جو ورزشگاه ها مسموم و غیر اخلاقی است.ادب و جوانمردی نزد مربیان و بازیکنان جایگاهی ندارد. وسایل ایاب و ذهاب هم برای رفتن به ورزشگاه ها چندان مهیا نیست. سطح بازیها هم به شدت تنزل پیدا کرده است.امکانات ورزشگاه ها هم خود داستان دیگری دارد.قبول کنیم اگر این دو تیم آبی و قرمز نبودند ، تعداد تماشاگران در ورزشگاه های استان تهران به 1000 نفر هم نمی رسید. هر چند در همین فصل هم استقلال بازی با 700 نفر تماشاگر برگزار کرد و پرسپولیس هم داشتن کمتر از 2000 تماشاگر را در کارنامه دارد!
در فوتبالی که سهل انگاری و ندانم کاری و شاید دسیسه برای حذف تیم ملی امید به زعم آقای تاج حاشیه است ؛ « معتقدم نامه فیفا به بازیکنان کار غلطی بوده چون در آن صورت ما عراق را می بردیم و به مسائل حاشیه ای باخته بودیم!» دیگر سایر انتظار بی فایده و آب در هاون کوبیدن است.
البته تا زمانی که کارشناسانی مثل ، قلعه نوعی ، رفت و آمد به ورزشگاه و شنیدن 2 ساعت توهین به ایل و تبار داور و بازیکنان را از مصادیق پر کردن اوقات فراغت و تفریح سالم می دانند ، اوضاع ورزش به همین منوال خواهد گذشت. ایشان می فرمایند چون کارخانه فولاد اصفهان در هر دقیقه 5/1 میلیون تومان در آمد دارد ، باید سقف قرار داد ها را برداشت و بدون حساب و کتاب به بازیکنان پول داد. البته که باید برای ورزش مملکت هزینه کرد اما نه اینطور که یک بازیکن 1 میلیارد پول بگیرد و هزاران جوان و نوجوان علاقه مند به فوتبال در روستاها در زمین های خاکی ، با پای برهنه فوتبال بازی کنند! آقای قلعه نوعی حتماً شما توپ بسکتبال در دست گرفته اید و می دانید چقدر سنگین است. در برخی از روستاها بچه ها با توپ بسکتبال فوتبال بازی می کنند چرا که سهم آنها از ورزش مملکت یک توپ قدیمی بسکتبال جا مانده از سال های قبل در انبار تربیت بدنی است که رئیس تربیت بدنی با هزار منت و امضا گرفتن از چند نفر به آنها هبه کرده است! سقف قرار داد ها در فوتبال ، اگر باز هم همان 350 میلیون تومان باشد ، شاهد فرار کفش ها از مملکت خواهیم بود و آقای عزیز محمدی خیلی شفاف بازیکنان را به بازی در خارج از کشور تشویق می کند. ایشان در جایی فرموده اند: «یا رعایت سقف قرارداد یا بازی در خارج !» البته آقای بذر پاش ( رئیس سابق سازمان ملی جوانان) در مورد خروج از کشور نظر منحصر به فردی داشت و معتقد بود به جای کلمه غریب و نامانوس «فرار مغز ها» بگوئیم «هجرت فرهنگی» و ما هم ظاهراً باید به جای «فرار کفش ها» بگوئیم ، «هجرت ورزشی!» در آنجا دیگر قاضی شریفی نیست که به اصلاح سر و صورت و خال کوبی های آنها گیر بدهد یا آقای عزیز محمدی به سقف قرار داد های آنها یورش ببرد. در کشور چین وقتی عده ای بازیکن به داور مسابقه حمله بردند برای همیشه از فوتبال محروم شدند ، یا در کره جنوبی 10 بازیکن که در شرط بندی ها نقش داشتند برای همیشه از فوتبال محروم شدند و به 7 سال زندان محکوم شدند و این تنبیهات به قدری کارساز بودند که یکی از آنها خود کشی کرد. به راستی شدید ترین تنبیه یا به قول آقایان نقره داغ در فوتبال کشور ما چیست؟ آیا مبلغی بالاتر از 30 میلیون تومان جریمه نقدی شنیده اید؟ به راستی جریمه چند میلیون تومانی و دادن یک یا دو جلسه استراحت به اسم محرومیت می تواند جلوی بی نظمی ها و خود سری های بازیکنان و مربیان را بگیرد؟ به نظر شما آیا نباید جریمه بازیکنی که چند میلیون تومان در یک فصل دستمزد می گیرد با میزان دستمزدش تناسب داشته باشد تا بازدارندگی ایجاد کند؟
فراموش نکنیم که بزرگ کردن و پاشیدن مالچ شهرت در مسیر زندگی عده ای که ظرفیت آن را نداشته باشند تبعات اجتماعی و حتی سیاسی جبران ناپذیری خواهد داشت.وقتی عده ای نمک نشناس را در صدا و سیمای این مملکت اسلامی بی حساب و کتاب پر و بال می دهیم آن وقت به اسم کارشناس کشتی و هنر پیشه هجرت غیر فرهنگی می کنند و تصاویر آنها سر از مجلات پورنو در می آورد ، باید خودمان را سرزنش کنیم که چرا بیت المال را درست خرج نکردیم و کسانی را مشهور کردیم که لیاقت و ظرفیت آن را نداشتند. نشود روزی به خاطر سهل انگاری در اداره امور ورزش ، شاهد تغییر هویت و ملیت ورزشکاران ایرانی و بازی آنها در در کشور هایی باشیم که مثل ریگ پول خرج می کنند و برخی مربیان فقط پول خرج کردن آنها را نشانه رفته اند.