حیای مریض

بنا بر اعلام کارشناسان ، در کشور ما گوشت مرغ و شیر دارای مقادیر زیادی آنتی بیوتیک هستند.( جام جم – 20 فروردین)
تجویز یک میلیارد و 260 میلیون تومان آنتی بیوتیک در نسخه های سال 89 یک پزشک ( روزنامه جوان – شماره 3377)
دارو از مهمترین کالاها در تجارت امروزی بشر به لحاظ اثر گذاری بر سلامت انسان محسوب می شود. امروزه اکثر خانواده ها به طور روزانه دارو مصرف می کنند و برای بعضی از مردم دارو از نان شب واجب تر است. سایرین هم که داروی روزانه مصرف نمی کنند با مصرف گوشت و شیر ، آنتی بیوتیک وارد بدنشان می شود.( البته خدا کند دامداران محترم از وجود آنتی بیوتیک در محصولاتشان با خبر نشوند!) برخی از افراد نیز به طور تفریحی دارو مصرف می کنند و خدای ناکرده فکر نکنید که معتاد هستند! اما مشکل اصلی ، دارو مصرف کردن نیست ، چون بحمدالله دارو هم ارزان است ، هم فراوان و هنوز هم هدفمند نشده است. مشکل زیاد مصرف کردن دارو در جامعه است و اگر پزشکی برای بیمار دارو ننویسد و از او بخواهد رژیم غذایی خاصی را پیروی کند و یا توصیه پزشکی دیگری کند ، مطمئناً بیمار محترم به پزشک دیگری ( مثل همین پزشک یک میلیاردی ) مراجعه کرده و از او می خواهد که حتماً با نوشتن دارو به همراه چند نوع آنتی بیوتیک قوی ، به معالجه وی بپردازد. تازه علاوه بر نوشتن داروی مورد نیاز ، از دکتر می خواهد چند قلم داروی دیگر هم برای مواقع ضروری بنویسد! قابل توجه اینکه از قدیم گفتن « در دوا خونه بازه ، حیای مریض کجا رفته ؟» اینکه دارو ارزان است یا بعضی از آنها خوشمزه هستند مثل آسپرین یا شبیه به اسماتیز هستند مثل بروفن ، دلیل نمی شود که به طور روزانه مصرف شوند. در ثانی در گذشته که داروخانه های پیشرفته وجود نداشت مردم با همان دم کرده گل گاو زبان و چهار تخم همه امراض را درمان می کردند و از پروسیجرهای پیشرفته ای  نظیر کرشمه ساقی ، وصل دوست ، می صافی و حتی لب یار مدد می جستند.
علاج ضعف دل ما کرشمه ساقیست                     بر آر سر که طبیب آمد و دوا آورد
ما را که درد عشق و بلای خمار کشت                  یا وصل دوست یا می صافی دوا کند
شربت قند و گلاب از لب یارم فرمود                      نرگس او که طبیب دل بیمار من است
 

در خاتمه یک بار دیگر ضمن اعلام انزجار از گسترش مصرف بی رویه آنتی بیوتیک در کشور به عرض می رساند با مصرف قرص و دارو به صورت فله ای بدن خود را به دارو خانه سیار تبدیل نفرمائید و کمی هم به فکر آیندگان باشید. از ما گفتن بود.