یادگار نویسی

« بازدید از تخت جمشید با محدویت هایی همراه شد. یادگار نویسی عده ای از بازدید گنندگان بر روی دیواره ها و ستون های تخت جمشید و عدم توانایی مجموعه برای جلو گیری از این اقدام ، باعث اعمال این محدویت ها شد.»( جام جم – 20 بهمن 89)

راستش را بخواهید ما تا بحال تخت جمشید نرفته ایم ولی آقا رسول میگه خیلی دیدنیه ، حتی چند تکه  از سنگ های کاخ هدیش را نیز در بوفه خانه اش نگهداری می کند! هدف از نگارش این چند سطر بررسی میزان سهل انگاری و بی مبالاتی در نگهداری مکان های تاریخی و زیر سوال بردن مدیران محترم  این مکان ها نیست. حالا چهار تیکه سنگ هم در بوفه آقا رسول نگهداری بشه ، مگه چند نفر مثل آقا رسول به سنگ های مکان های تاریخی علاقه دارن. هدف بررسی دلایل یادگار نویسی و ریشه یابی این فرهنگ می باشد. همانطور که می دانیم یادگار نویسی و نام نیک از خود به جای گذاردن در فرهنگ ما یک جایگاه ویژه دارد و از آن به عنوان یک عمل نوستالژیک ( خاطره انگیز) یاد می شود. در ادبیات ما نیز به این نکته اشاره شده :  نام نیکی گر بماند زآدمی      به کزو ماند سرای زر نگار  حتی در گذشته گاهی اوقات مادران خطاب به فرزندان می گفتند : « الهی اسمت را روی سنگ بکنند» و این نشان از اهمیت موضوع و حفظ نام برای مدت زمان طولانی تر بوده است. الایحال پیشنهاد می گردد به جهت لزوم حفظ این فرهنگ و پر بیننده و محفوظ بودن ابنیه تاریخی ، بخش هایی از مجموعه های تاریخی برای یادگار نویسی در نظر گرفته شوند مثل ستون ها یا اطراف کتیبه های سنگی تا بازدیدکنندگان عزیز علی الخصوص سربازان محترم به راحتی و بدون دغدغه یادگار نویسی و در واقع هنر نمایی کنند. البته توزیع قلم های مخصوص نظیر لاک غلط گیر ، ماژیک و حتی دستگاه فرز که در حکاکی سنگ قبر به کار می رود نیز مورد انتظار است. ایجاد یک رشته دانشگاهی با نام « ابنیه نگاری » و تالیف کتابی به نام « ابنیه نامه » از روی نوشته ها و آثار موجود در مکان های تاریخی و فرهنگی (همانند اٌتل نامه که مربوط به اشعار نوشته شده روی وانت بار ها و کامیون ها می باشد) باعث توسعه این فرهنگ و بالا رفتن غنای فرهنگی مجموعه های تاریخی خواهد شد.